در ساحل قلبها،این جای پای مهربانان است که میماند و گرنه موج روزگار هر ردپایی را پاک میکند...

وقتی من آن مشترک مورد نظر نیستم...چه فرقی دارد در دسترس باشم یا نباشم...

ساعت ها به این می اندیشم که چرا زنده ام؟؟؟مگر نگفته بودم که بی تو میمیرم؟؟؟خدا یادش رفته است که مرا بکشدیا قرار است برگردی!!!

روز های دور از تو را هرگز نخواهم شمرد تا همیشه بگویم همین دیروز بود!!

بیچاره سنگی که از دست کودک رها میشود،نمیداند دل کودک را بشکند یا سر قناری؟!

زندگی وقت کمی بود و نمیدانستیم

همه عمر دمی بود و نمیدانستیم

حسرت رد شدن ثانیه های کوچک

فرصت مغتنمی بود و نمیدانستیم

تشنه لب عمر به سر رفت به قئل سهراب

آب در یک قدمی بود و نمیدانستیم

گفتمش دل میخری؟پرسید چند؟

گفتمش دل مال تو تنها بخند

خنده کرد و دل ز دستانم ربود

تا به خود باز آمدم او رفته بود

دل ز دستش روی خاک افتاده بود

جای پایش روی دل جا مانده بود.

من هنوزم از بازی کلاغ پر میترسم؛ میترسم بگویم تو،وتو آرام بگویی پر...

ای دوست به جز عشق تو در سر من هوسی نیست.جز نقش تو بر صفحه ی دل نقش کسی نیست

بی خودی پرسه زدیم صبحمان شب بشود

بی خودی حرص زدیم سهممان کم نشود

ما خدا را با خود،سر دعوا بردیم و قسم ها خوردیم

ما به هم بد کردیم،ما به هم بد گفتیم

ما حقیقت ها را زیر پا له کردیم،و چقدر حظ بردیم که زرنگی کردیم

معلم برای سفید بودن برگ نقاشی ام تنبیهم کرد و همه به من خندیدند...اما من خدایی را کشیده بودم  که همه میگفتند دیدنی نیست*